بر سینه داغهای تمنا نوشته ایم

یک لاله زار نسخهٔ سودا نوشته ایم

هر جا درین بساط خس ما به پرده ایست

مضمون رنگ عجز خود آنجا نوشته ایم

منشور باج اگر به سر گل نهاده اند

ما هم برات آبله برپا نوشته ایم

خواهد به نام جلوهٔ او واشکافتن

از چشم بسته طرفه معما نوشته ایم

حاجت به نامه نیست که در سطرهای آه

اسرار پرفشانی دل وا نوشته ایم

بر نسخهٔ بهار خط نسخ می کشد

رنگ شکسته ای که به سیما نوشته ایم

پهلوی لاغریست که هم نقش بوریاست

سطری که بر جریدهٔ دنیا نوشته ایم

دیگر ز نقش نامهٔ اعمال ما مپرس

نظاره ای به لوح تماشا نوشته ایم

از گرد ما همان خط زنهار خواندنی است

تا آسمان چو صبح الفها نوشته ایم

از صفحه کلک وحشت ما پیش رفته است

امروز هم ز نسخهٔ فردا نوشته ایم

مشق خیال ما به تمامی نمی رسد

ای بیخودان همه ، ورقی نانوشته ایم

جز امتحان فطرت یاران مراد نیست

بی پرده معنیی که به ایما نوشته ایم

در زندگی مطالعهٔ دل غنیمت است

خواهی بخوان و خواه مخوان ما نوشته ایم

بیدل مآل سرکشی اعتبارها

پیش از فنا به نقش کف پانوشته ایم